Canlısından daha canlı heykeller

Son dönemde sosyal medyada Roma döneminden kalan, sanat değeri çok yüksek heykellerin görüntüleri paylaşılıyor. Mermerler sanki killi topraktan yapılmış çamur ya da kıvamlı bir hamurmuş gibi öylesine detaylı ve ince yontulmuş ki insan şaşırmadan edemiyor.

Bu heykellere bakarken benim aklıma gelen ilk şey; karşımda canlı gibi duran bu insan heykeli yontulurken yüzündeki bir parçası, parmak ucu ya da saçının bir teli, üzerindeki kıyafetin parçası hiç mi kırılmıyor, kopmuyor?

Bazen uzun uzun inceliyorum bu heykelleri. Çünkü hemen hepsinde bir duygu var, hareket var, ifade var. Bunları yapan, emek veren sanatçıları takdir etmemek mümkün değil.

Bir de bugünkü heykellerle, onları kıyaslıyorum. Bana göre sanatın ve sanatçının zaman ilerledikçe ilerleme kaydetmesi, gelişmesi ve ortaya çok daha güzel eserler çıkması gerekiyor.

İster heykel sanatında olsun, isterse resim, müzik, dans, sinema ya da edebiyat. Bir sonrakinin öncekinden daha iyi olması gerekir diye düşünüyorum.

Peki, oluyor mu acaba?

Pek sanmıyorum.

Özellikle de heykel sanatında bunu hiç göremiyorum.

Parklara, meydanlara veya kültür merkezlerinin değişik yerlerine koyulan insan, hayvan, bitki veya başka objelerin heykellerinden birçoğu bana yalnızca bir mermer parçası gibi görünüyor. Duygusal bir bağ kuramıyorum.

Bırakın duygusal bağı, detaylı inceleme, ortaya çıkarılan sanata hayranlıkla bakma isteği bile uyandırmıyor bende.

Demek ki bir mermer parçasına emek verip, şekilden şekle sokmak ortaya bir sanat eseri çıkarmaya yetmiyor. Duygu gerekiyor. O duyguyu da sanatçının vermesi gerekir.

Kendisine modellik yapan bir kadının, bir erkeğin yüzündeki ifade, beden dili o heykele yansımıyorsa, ona bakanlar taş parçasından başka bir şey göremiyor.

Aslında ister canlı insan olsun, isterse cansız bir heykel hiç fark etmiyor. Duygunun olmadığı yerde arada bir bağ da olmuyor.

Bu yüzden pürüzsüz bir cilt, vücudu kaplayan ince bir tül, el ve kollardaki damarlar, lüle lüle saç ve sakallar, kaslı bedenler ya da ince narin vücutlar, insanın o sanat eserine baktıkça bakasını getiriyor. Ve çoğu kişi de benim gibi “nasıl yapmış bunu?” diye kendi kendine soruyor.

Gerçekten de nasıl yapmışlar?

Ama yapmışlar işte.

Helal olsun.