HAYATIN BANA ÖĞRETTİKLERİ

Yürüdüğüm hayat yolunda karşılaştıklarım, yaşadıklarım bana çok şey öğretti. En önemlisi de; hiç kimse için yolunu değiştirmeyecek, hiç kimsenin peşine takılmayacaksın. Yol senin yolun olacak, gideceğin yeri, hedefini bileceksin. Takılan olursa da, o sana takılacak. Aksi takdirde neyi, neden yaptığını sorgulamaya başladığın andan itibaren beyninin içinde duygu-mantık çatışması ve kavga başlıyor.

Bu arada insanlarla olan yakın ilişkilerimden de bazı tecrübeler edindim. İnsanları yakından gözlemledim, davranışlarını inceledim. Bana göre insanlar, onlar için yaptıklarına değil, yapmadıklarını bakıyor. Onlar için katlandıklarına değil, daha fazla ne alabileceklerini bakıyorlar.

Yapılan fedakarlık, gösterilen özveri, verilen ödün, karşıdakiler tarafından hak edilmiş, kendine layık görülen, kişiye özel davranışlar olarak görülüyor. “Hak etmeseydim, layık olmasaydım yapmazdı” diye düşünülüyor.

İnsanlar hep istiyor. Devamlı istiyor. Verdikçe istiyor, aldıkça istiyor. Yedikçe doymayan, gözü, gönlü, karnı aç mahluklara dönüşen insan, dünyayı gözüne soksan “bu da yetmez, daha fazlasını isterim” diyor.

Bana göre mutlu olmak isteyen, mutluluğu arayan insan mutlaka ve mutlaka bir yaşam felsefesine sahip olmalı. Bir amaç edinmeli, bir hedefi olmalı ve hedefine emin adımlarla ilerleyip, dengeli tutarlı sıradan bir yaşam kurmalıdır.

Her şeyin fazlası zararlı. Çalışmanın da, kazanmanın da, paranın da, malın da.

Fazla para, çok mal ve mülk başkalarının gözüne batıyor, onu korumak için çok çaba harcamak gerekiyor. Düşman kazandırıyor, gerçek dostları kaybettiriyor, açgözlü ve doyumsuz yapıyor. Huzuru, mutluluğu ve sağlığı götürüyor.

Tembellik de iyi değil. İnsanı pasif kılıyor. Yoksul edip, aç ve açıkta bırakıyor. Sahipsiz bırakıyor.

İnsan aklıyla ve bedeniyle çalışmalı. Zekasını kullanmalı, uyanık olmalı, ezilmeden, ezmeden kendi yolunda yürümeli.

Sevmeyi de bilmeli, sevilmeyi de. Değerli olana, hak edene saygı duymalı, saygın biri olmayı da bilmeli. Hak yememeli ama hakkını da her zaman aramalı.

Pasif olmamalı, her şeyi sineye çekmemeli. Böyle gelmiş böyle gider” diyerek, kaderci olmamalı. Kendi hayatına yine kendisi yön vermeli. Kaderinin iyi olması için çaba harcamalı.

Elbette ki insan her şeyi başaramaz, her konuda dört dörtlük olamaz. Eksiği vardır, fazlası vardır. En azından fikir üretmeli, düşünmeli, hedefine tam olarak ulaşamasa bile, Hacca gitmek için yola çıkan karınca gibi olmalı. “Göremesem de yolunda ölürüm” demeli. Hayat ancak böyle değer kazanır. İnsan ancak böyle yaşadım diyebilir.

Yoksa insana sorarlar; “hiçbir şey yapmayacaktın da neden geldin dünyaya?” diye. Ya da “kendi bildiğin yolda yürümeyecektin de, neden çıktın yola?” derler.

Ben bunları öğrendim bu hayatta, bedeli ağır olsa da…