Hayatta her şeyi, sürekli birilerine açıklamak zorunda kalıyoruz.
Annene, neden sinemaya gittiğini açıklamak zorundasın. Taksiye biniyorsun, Nereye? Verdiğin cevap karşısında taksici; “işte bu saatte oraya mı gidilir?”
Birini seviyorsun, “Beni niye sevdin?” diyor. Niye bizler hayatı bu kadar zorluyoruz?
Kişinin beyanı esastır, niye birileri illa bir şey söylediğinde, “vardır altında bir bityeniği” diyerek kendimizi bu kadar yoruyor ve yıpranıyoruz.
Çoğu zaman bu durumdan bıkkınlık gelerek, “Artık kimseye açıklama yapmak zorunda değilim” diyebiliyoruz.
Dünyanın %100’ünün empati kurabildiği; birbirine anlayışlı yaklaştığı, önyargıların olmadığı, bir dünyada yaşasaydık, en doğrusunun bu olduğunu söyleyebilirdim.
Ama hayal dünyasında yaşamıyoruz.
Anlaşabilmek için açıklama yapmak gerekebilir.
Bende sizler gibi sevmiyorum, kendimi anlatmayı.
Bu karşındaki insanın empati kurabilmesine ve zekasına bağlı. Seni anlayabilmesi veya önyargısız yaklaşıp, olayın altındaki şeyleri görebilmesine bağlı.
Kendinizi veya bir şeyi açıklarken bunu karşındaki insanın seviyesine göre açıklamanız gerekebilir.
Yanlış anlayacak biriyse mecaz yapmayın net olun. Zekası kaldırabileceği seviyedeyse, dolaylı konuşabilirsiniz gibi.
Bu durum belli ki hepimizin, çocukluğundan gelen bir travma. Psikolojiyi severim. İlgi duyarım, fakat konulara tam olarak vakıf olamadığım ve hala eksiklerim olduğu için, yorum yapamıyorum.
Ama bu durumun, hayatımız içerisinde birçok soruna yol açtığını da biliyorum.
İlk evvela, yormayın kendinizi. Yıpratmayın.
Siz açıklama yapmak bile zorunda değilken, karşınızda ki zaten konuyu, istediği gibi algılayacak ve yorumlayacak.
O yüzden ne gerek var değil mi? Sadece saygısızlık etmeyelim.
Saygıda mecbur; sevgi de özgürüz…
Hoşça’Kalın…
Son gönderilerin e-postanıza gönderilmesi için abone olun.
