Gazeteciliği ruhunda yaşatanlar

Gazetecilik bir kez insanın ruhuna işledi mi kurtulmak mümkün olmuyor. Kişi artık her şeye haber gözüyle bakıyor, her şeye eleştirel yaklaşıyor.

Tabii bu eleştiri olayını kötülemek manasında söylemiyorum. Yanlışların düzeltilmesi, eksiklerin tamamlanması, yapılmayan, ihmal edilen hizmetlerin yerine getirilmesi manasında diyorum.

Gerçek bir gazeteci her şeye öncelikle toplum menfaatini gözeterek yaklaşır. Toplumun sağlığı, mutluluğu, refahı, yaşam kalitesi, eğitimi, kültürü gazetecinin ilgi alanına girer. Bunun yanında yaşanılan yerin nasıl olduğu ya da nasıl olması gerektiğiyle ilgili konular, bu anlamda yerel yönetimler tarafından gerçekleştirilen altyapı ve üst yapı hizmetleri, sosyal ve kültürel faaliyetlerin yeteri kadar düzenlenip düzenlenmediği, halkın yararlanması için gerekli olan sosyal tesislerin, eğlence ve dinlence alanlarının yeteri kadar var olup olmadığı gazeteciyi ilgilendirir.

Yani gerçek gazetecinin gazeteciliği ölene kadar bitmez. Yazacak gazete bulamazsa, sosyal medyada yazar, gördüğü bir sorunu ilgilisine iletene kadar, çözüm getirilene kadar peşine bırakmaz. Yoksa rahat edemez.

Ben şahsen öyle biriyim. Yukarıda yazdığım konularla ilgili olarak ne kadar haber yaptım bilmiyorum ama gazetecilik yaptığım şehirlerde kırk yıldan beri hep bunları yazdım, bunları görüntüledim, bunları konuştum ve söyledim. Hala da öyle yapıyorum.

Mesela yürüdüğüm kaldırım sigara izmariti doluysa ve etraf süpürülüp, temizlenmemişse fotoğrafını çekerim, gazeteye yazarım, sosyal medyada paylaşıp eleştiririm, yine de çözüm gelmezse ilgilisine ve yetkilisine ilk fırsatta söylerim. Bunu hem gazeteci görevi olarak bilirim hem de insanlık görevi olarak görürüm.

Ben yaşadığım her neresi olursa olsun, ister şehir, ister mahalle, ister sokak ya da apartman gördüğüm bir soruna, fark ettiğim bir yanlışa ya da eksikliğe sırtımı dönüp “bana ne” diyemem, demem. Diyenleri de kınar, eleştiririm.

Böyle davranmayan gazeteciler olabilir. “El alemin sorunundan, derdinden bana ne” diyenler çıkabilir. “Bundan benim ne menfaatim var ki?” diye düşünüp, görmezden, duymazdan gelenler olabilir. Olsun. Onlar öyle yapıyor diye ben yapmam. Ben kendi sorumluluğumu bilirim.

Herkesin hayat anlayışı, hayat felsefesi farklıdır. Herkes yaşama aynı pencereden bakmaz. Herkesin bu dünyada varmak istediği yer, hedef başkadır. Kimileri yalnız kendileri için yaşar, kimileri ortak yaşamı sever, başkaları için bir şeyler yapmaktan mutlu olur.

Ve bir gazeteci gerçekten iyi bir gözlemciyse eğer yaşadığı çevrenin, ait olduğu toplumun her şeyini görür, bilir, öğrenir, ilgilenir ve eksiklerin tamamlanması, yanlışların düzeltilmesi, yapılmayanların yapılması için çaba harcar.

Ancak… Böyle davranmayan, eğri yolu yol edinmiş, yanlışı huy edinmiş, kendinden başkasını düşünmeyen, menfaatçi ve çıkarcı bazı tipler de vardır ki, kendi yamuğu belli olmasın diye, doğruları da eğmeye çalışır, hatta “fazla dik durma, kırılırsın, eğil biraz” diyerek akıl bile verirler.

Karakter sahibi, doğru yolundan dönmeyen, her yerde ve her koşulda dik durmaktan ödün vermeyen insanları eğip, bükmek mümkün değildir. Doğruluğu karakter edinenler, kırılır ancak bükülmezler.

Sözün özü; gazeteci doğanlar, ölene kadar gazeteci olarak yaşar. Bunlar görmesi gerekeni görür, duyması gerekeni duyar, yazması gerekeni de yazarlar.