Gazeteci Zortik!

Gerçekten değişik bir adamdı. Konuşmasıyla, yürüyüşüyle, oturuşuyla bulunduğu ortamda hemen dikkatleri üzerine çekiyordu. Aslında belki de tüm bunları dikkat çekmek için yapıyor olabilirdi.

Palavra atmakta üstüne yoktu. Yalan dersen bini bir para…

Kimin arkasından gidiyorsa ondan yana, kimin arkasından konuşuyorsa ona düşmandı.

Davranış ve sözlerinde samimiyet aramak biraz saflık olurdu da, söylediklerine inanmak ne olur ona da siz karar verin.

Bana göre eşi benzeri olmayan biriydi.

Otururken, yürürken gözleri hep fıldır fıldırdı. Sanki devamlı bir şeyler arar gibiydi. Arıyordu da aslında. Belki kısmetini, belki de belasını… Birini bir gün mutlaka bulacağı kesindi ancak hangisini önce bulacağı belli değildi.

Bana sorarsanız belasını bulması fazla sürmez.

Yazdığı haber ve yazılara hiç girmek istemiyorum. Çünkü bugüne kadar daha birini okumuş değilim. Zaten böyle birinin neyi niçin yazdığını tahmin etmek zor değil. O yüzden boşa zaman tüketmeye gerek yok.

Ama sosyal medya paylaşımları acayip bir şey. Tam evlere şenlik.

Açın bakın isterseniz. Kimlerle bir yerlerde yemek yemişse daha masadan kalkmadan bir fotoğraf mutlaka paylaşmıştır. Hem de beraber olduğu kişilerin adını, yaşını, işini, yaşadığı yeri, kendisiyle olan arkadaşlık ya da akrabalık bağlarını atlamadan yazarak.

Veya bir yerlerden para ayarlayıp tatile gittiği yerlerde çektirdiği fotoğraflar… Ben diyeyim onlarca, siz deyin yüzlerce. Bak bak bitmez. Bu ne kendini beğenmişlik, bu ne kibir, bu ne megalomanlık…

Kısacası “şununla aynı masada oturup yemek yedim”, “bununla tatile çıktım”, “şu, beni ziyaret etti” bilgi notlarıyla birlikte yaptığı paylaşımları insanı resmen bayıyor.
Hele bir de “şuranın köftesi güzel”, “buranın kebabı iyi”, “orada kahvaltı”, “burada öğle yemeği”, “öteki tarafta mükellef akşam sofrası…” gibi paylaşımları insanı deli ediyor.
Yani gazeteciliğin ne olduğunu ya da olması gerektiğini bilmeyenlerin, “vay bee” diyerek iç geçirip, hemen ertesi günü gidip bir gazeteden iş isteyesi gelir.

Çünkü adamın hayatı ye, iç, gez… Sonra da bir iki satır karalayıp, üç beş fotoğrafla sosyal medyada paylaş.

Gazeteciliğe bak hizaya gel.

İnsanlar da onu iş yapıyor sanıyor. Zaten onun amacı da dostlar alışverişte görsün.
“Aboooooovvv”, derdi Adanalı gazeteci Hamdi abi bunu tanısaydı.

“Lan adamın dibi bu be. Harbiden kral adam” derdi ve ardından da “vay senin…” diyerek, baştan aşağı kalaylardı…
Valla ne yalan söyleyeyim hayalimde yarattığım bu tür karakterleri seviyorum. Bazen “keşke ben de öyle olsam” diyorum ama ne mümkün. Karakter meselesi.
Bir defa böyle biri olmak için özgün bir karakterin olmalı. Yaradılıştan itibaren yani…
Şimdi siz “kimden bahsediyorsun kardeşim?” diyerek, gerçek yaşamdan birinin adını yazmamı bekleyeceksiniz, ama çok beklersiniz.

Çünkü ben insanlarla uğraşmayı hiç sevmem. Kimseye de durduk yere “gözünün üzerinde kaşın var” demem.

Aslında yeni bir hikaye yazıyorum ve bu satırları karalarken, hikayenin baş kahramanını oluşturmaya çalışıyorum. Nasıl biri olsun diye hayal dünyamı zorluyorum.

Sizce böyle bir karakter nasıl olur acaba?
İsim olarak Zortik benim hoşuma gitti. Belki maceralarını anlatmaya başlayınca sizin de hoşunuza gider.

Biraz sabredin lütfen.

Zortik sizi hem güldürecek hem de derin derin düşündürecek.