ÇEKEN  BİLİR  GURBETİN ACI YÜZÜNÜ

Gurbetin icat edilmesinden bu yana ‘’gurbet‘’ üzerine çok şarkılar, türküler çığrıldı, söylendi şiirler okundu, öyküler yazıldı, çizildi.

Çok sayıda hanımlarımıza kızlarımıza ’’Gurbet’’  ismi de verildi. Gurbet bir başka  deyişle hasretin adı, özlemin adı ve onlarca türkünün, şarkın şiirin de ilham  kaynağıdır şu zalim gurbet  bilene..

Türk Dil Kurumu’na göre de gurbet: ‘’kişi yada kişilerin doğduğu ve yaşadığı yerden uzağa gitmesi ya da uzaklaşmasının adı’’. Sayın Şengül Erdoğan Hoca’ya göre de Gurbet ’’bir acının adı‘’. Bu acıyı çekenler ve tadanlar bilir.

Gurbet içerikli söylemler ve kavramlar;  ‘’yurt içinde ve yurt   dışında eğleşen   gurbetçiler    nezdinde  çalışma  süreçlerindeki karşılaştığı   sorunlarla ,   kendilerini karşı  tarafa veya  taraflara  ifade edememenin de   ezikliğiyle ve tüm   bu sorunların  altında  kalmanın da  ezikliğiyle  de   daha da   anlamlı  hale  gelir oldu .Gurbet ‘’ yaban  ellerde çile  çekmenin  adı ,para kazanma  aracının  adı  memlekete hasret  kalmanın adı . Gurbet  ayrılığın  ,yalnızlığın adı

Gurbetin yüzü donuktur  ve soğuktur. Gurbetin  icat edilmesinde    rol oynayan en büyük   etken :   ‘’ülkenin   karşılaştığı  ekonomik sorunlardan   kurtulma arayışları  ve toplumu  oluşturan  bireylerin göç  ettiği  veya  gittiği   ülkelerde kendisine  ve ailesine   daha iyi ,daha refah , daha  güvenli ,  daha özgür yarınlar ve  daha olanaklı   yaşama koşullarına sahip  olma arzularıdır’’ denilebilir.

Gurbetin   ben de  yarattığı  acıyı   eğitim  ve öğrenimim  için  gittiğim Ereğli de  tattım. Yaşantımı o güne  kadar  hep  köyüm de sürdürmüştüm  şehre  ayağımı bastıktan  bir  zaman  sonra  şehirde yaşayanların   yaşantıları  köyümden daha  özellikli  ve daha  farklı  olduğunu gördüm .İşte  o andan  itibaren   içimde  gizli gizli şehirlilerin yanında bir aşağılık kompleksi   başladı .   Sınıfımda ki  Kaymakamın  kızının  olsun  diğer  bürokratlarının  çocuklarının  olsun  konuşmaları şakaları  ve giyinişleri benden  daha  albeniliydi .

Ben ne düşeyi biliyordum   ,ne  yatayı biliyordum   ne de  nerede  ve nasıl   teşekkür etmeyi bile yerli  yerince  biliyordum  ,ben herkese  sağ ol  diyordum   . Her hangi bir sınıf  arkadaşımdan   bir  şey isteyeceğim de kız olsun erkek olsun isminin  başına   ‘’ ak ,bal ,gülüm  ,güzelim’’ gibi  sıfatları * koyarak konuşuyordum , çünkü köyümde  arkadaşlarımla  biz  bir birimize  öyle  hitap  ediyorduk  Ama  sınıf  arkadaşlarım arasında  benim  bu  tür  konuşmalarım   onlara bir   eğlence  olmuştu.

Dünyayı bile  tos topalak zannederdim .Konuşmalarımda kullandığım  kelime  sayısı  azdı ,eksikti  , yürüyüşüm , farklıydı   gülüşüm  farklıydı  şakalarım  farklıydı   bütün  bunların  verdiği eziklikler   içimde  ‘’  köyümün  hasretine  paralel  olarak aşağılık  duygusunun da   içimde birikimine . biriktirilmesine  neden olmuştu .

Eğitim ve öğrenim  sürecinde,  okudukça ,yazdıkça  ,konuştukça  ,  kültürüm arttıkça  ,tartışmalara  girdikçe  aşağılık kompleksli  duygularından  sıyrıldım   Bu  sıyrılışta  ve çağdaş bir vatandaş olmamda    en  büyük  rehberim  eğitimim  ve  öğrenimim oldu.  Yüce  Atatürk  de  ‘’  hayatta  en hakiki  mürşit  ilimdir  fendir  ‘’  diye boşuna  söylememiş . Ama eğitim  ve öğrenimim  benim   vatanıma  ,köyüme,  kentine , dağıma  taşıma  anama babama , kardeşime ve  yârime hasretinin  azalmasına  öylesine   yardımcı olmadı  olamadı   .   Ben  hasret  çektim  inanın sılamın   hasret travması   yurt  içinde  bir  ise  yurt   dışında   yüzlere  erişiyordu . Bunda  en büyük   etkende  gittiğim    ülkenin geleneklerine  ,göreneklerine  ,şakalarına  ,esprilerine, komşuluk ve arkadaşlık  ilişkilerine,  kültürlerine  ve sosyal yaşantılarına   uyum  sağlayama  olgusundan kaynaklanıyor

Bunun  yüzünden  belirli   bir  süre  ben  yurt dışında  karşılaştığım   sorunlar  karşısında aşağıda  okuduğunuz  şiir  dilimden  dökülüverdi :

‘’Yaşamak zor be dostum gurbet ellerinde,

Sılada yüzünü gördüğüm güneş, sanki bu güneş değil.

Göğsünü gererek yükselen mehtap da bu mehtap değil

İkisinin de şavkı yansımıyor cömertçe yüzlerimize

Çobanyıldızı bile saklayarak göstermek istiyor yüzünü

Belki de yüz görümlük isteyeceğiz diye kendisinden

Yaşamak zor be dostum gurbet ellerinde

Ne güneşi güneş,  ne mehtabı mehtap, ne de türküsü türkü

Ne şarkısı şarkı ne sevdası sevda

Hiç birisi benzemiyor bizimkilere’’

Yurt  dışında  bulunduğum yıllarda  ne cep telefonu    keşfedilmişti  ne de ülkemin  TV kanallarını seyredebiliyordu yani  teknoloji  gelişmemişti   .Bu  eksikliği  gidermek  için üniversitede  Türk öğrencileri olarak  bir araya gelerek ‘’Türk Öğrencileri Radyo Yayın  Merkezi’’ kurduk  Radyomuz olanaksızlıklar  nedeniyle  sadece  cumartesi günleri  sabahtan  saat 11 e kadar  vatandaşlarımıza  hizmet  veriyordu  .Bu süreçte hem  radyomuz Türkiye ile  ilgili haberler veriyordu  hem de   şarkı türkü   isteklerimizi  yerine  getiriyordu   Benim için bir  arkadaşım  radyoda  spikeri arkadaşımızdan    ‘’Anamın  sevdiği ve  söylediği   Kesi  Bağlarını Türküsünü’’  istemişti    Türküyü dinlerken o anda   gurbetin acısı yüreğimi yaktı yaktı  korları da  içimde    köz  oluvermişti…Ben de işte o anda  Gurbeti  icat  edenlerin bak şu halimize de   utan demiştim  Kemalettin  Kamuda   ’’Bekçisiyim bu serin ,bu siyah gecelerin  ,gurbetten  daha derin bir yar yok  içimde ‘’şiirinin dizeleriyle  gurbet ilgili  benzer  düşüncelerini  ne de  güzel  anlatmış   gurbetçilere  Bir diğer  taraftan ta gurbetin  öteki   yüzü  yaşanmasaydı    bu  gün elimizde olan  imkanlara da bazılarımız gibi  ben de  kavuşamazdım

Sevgi  ve Saygılarımla