Gudümsüz güdümlü gazeteciler!

Gudümsüz gazetecilerden hiç hoşlanmam. Gördüğümde uzaklaşır, ellerini bile sıkmam.

Çünkü gerçekten de çok “gudümsüz” insanlardır.  Bulaşır, sırnaşır, başımıza bin bir dert açarlar…

Hiçbir şey yapmasalar, uğursuzlukları ayağımıza dolanır, işimiz ters gider.

Neyse ki bulunduğum yerde böyleleri yok da, içim rahat dolaşıyorum.

Bir de bunların güdümlüleri var.

“Yaz” dersiniz yazarlar, “yazma” dersiniz yazmazlar.

Yazarlar, “sil” dersiniz, tereddütsüz silerler.

Nereye isterseniz gider, nereye çekerseniz gelirler. Her istediğinizi de yaparlar.

Şirin görüneyim, güçlü görüneyim, “önüme üç, beş bir şey atsınlar, karnımı doyurayım” diye düşünür, kafayı başka bir şeye yormazlar.

Zaten etliye, sütlüye karışacak, kimseye “gözünün üzerinde kaşın” var diyecek yürekleri de yoktur.

Gazeteci geçinirler, ama gazeteciliğin ‘g’sinden anlamazlar.

Ya işsiz kalmış ya da eş, dost, ahbap aracılığıyla bu işe girmiş, olayın yalnızca “parayı nasıl ve nereden vururum?” kısmını öğrenmişlerdir.

Hoş; gazetecilik mesleğinde böyle bir dal da yoktur ama, böyleleri sayesinde kendiliğinden oluşmuş durumda.

Bu yüzden bunların kulvarı burasıdır. Bu kulvarda bir ileri, bir geri gider, gelirler.

İtersin giderler, çekersin gelirler.

Sormazlar “niye, neden?” diye. Gerek bile duymazlar.

Korkarlar mamaları kesilir diye.

Dışarıdan bakıldığında özel biri gibi durur, kendilerine o havayı vermeye çalışırlar.

Hatta her ortamda konuşmanın, birilerine hitap etmenin de bir yolunu bulup, kendi kendilerini överler.

Çünkü başka hiç kimse onlarda takdir edecek, övecek bir yan, özellik göremez.

Bu nedenle komplekse kapılır, kendi kendilerinin yalakası olurlar.

Kullanılmak onlar için özel bir meziyettir. Bu sayede kendilerini işe yarıyor sanıp, gururlanırlar.

Kısacası her dönemin adamıdırlar.

Ve her zaman bulundukları yerde yalayacak bir kap bulurlar.

Ama neyse ki bizim ülkemizde hiç böylelerine rastlamadım. Yokturlar…

Olsalar da bana gölge etmesinler başka ihsan istemem.