Yazmak için önce okumak gerek

Öyle “ben de yazdım” demekle olmuyor bu iş. Hele de bir gazetede her gün makale yazma yükümlülüğün varsa işin daha da zor.

Hobi olsun diye arada bir birkaç satır karalayıp,  dereden tepeden atlayıp, salçayı yoğurtla, yoğurdu reçelle karıştırıp, başı başka, ortası başka, sonu başka, her telden çalan, konu bütünlüğünden mahrum karalamalarla hiç olmaz.
Uzun lafın kısası bu iş zor yani.

Biraz Ahmet’i yazayım, araya biraz da Mehmet’i sıkıştırayım, Ayşe, Fatma, Hasan da renk katsın diye düşünerek, klavye başına oturulmaz.
Ya nasıl olur?

Bu konuda kimseye şöyle yap, böyle yap deme gibi ukalaca bir tavır sergilemek bana yakışmaz. Yapmam da…

Ancak yapılmaması gerekenleri biliyorsam söylerim, yapılması gerekenleri öğrenip, yapmayı da olaya ilgi duyanlara bırakırım. Zaten birine şöyle yap böyle yap demek ne görevimdir ne de öyle bir konumdayım.

Ama okuyan, yazan, konuşan, araştıran, inceleyen, insanları, olayları, şehri gözlemleyen, gündemi takip edip, olanla olmayan yapılanla yapılmayanlar arasında ilişki kuran, tarihi merak edip, bugünle gelecek arasında bağlantı kurmaya çalışan biri olarak, yazmaya meraklı olup, bu yolda basamakları tırmanmak isteyenlere naçizane önerilerim olabilir.

Bu anlamda onlara çok okuyup, hayatı ve insanları daha iyi tanımaya çalışmalarını, meraklı olmalarını ve olaylara şüpheci yaklaşmalarını salık veririm.

Tabii bu arada işin kolayına kaçıp, insanlarla ve günlük olaylarla ilgili üç beş satır karalayarak günü kurtaranlar da yok değil. Onlar için diyeceğim bir şey yok. Her yiğidin bir yoğurt yiyişi vardır.

Toprak da çeşit çeşittir. Killisi var, humuslusu var, kumlusu, kireçlisi var. Her bitki, her toprakta yetişmez, her topraktan seramik, çanak çömlek olmaz.

Kısacası okuyucu da hangi topraktan verim alacağını bir, iki denemeden sonra görüp öğrenir.

Bu yüzden kişinin öncelikle kendini bilip, yürüyeceği yolu ona göre seçmesi gerekir.

İlla da yazacağım diyorsa da önce okumayı öğrenmesi gerekir.