Yaşamak bir sanattır, anlayana

Şehir içi ulaşımda genellikle belediye otobüsleriyle özel halk otobüslerini kullanıyorum. Belediye otobüsleri gerçekten de çok ilginç. Aslında ilginç olan otobüsler değil, otobüsü kullanan bazı kişiler.

Bazen dikkat ediyorum da, otobüsün ön kapısından içeriye girip, kartını okutan bu kişiler, şoför “ilerleyin” demediği sürece, iki adım atıp da, arka tarafa yürümüyor. Ya da beş altı kişi ortada bir yerde birikip, ilerlemiyor.

İşin bir başka ilginç yanı da; yeni otobüslerin arka kısmına iki basamak merdivenle çıkılıyor. İşte insanlar zahmet edip de, o iki basamak merdiveni çıkarak, yeni binenler için yer açılmasını sağlamıyor.

Şoför her durakta ikaz edip, “arka tarafa yürüyün”, “koridoru açın” demediği sürece imkanı yok kimse yerinden kıpırdamıyor.

Bizzat şahit oldum; adamın biri orta yerde dikilmiş, elindeki cep telefonuyla oynuyor. Kazık gibi çakılmış. “Yürü” diyorlar, “ilerle” diyorlar, “yolu açın” diyorlar, tınmıyor.

Sanki başka birine söylüyorlar da, milim yerinden oynamıyor. Biri çıkıp dürtecek de, arkadaş uyanacak.

Böylelerine çok kızıyorum. Şiddete kesinlikle karşıyım ama bazen ensesine tokadı indiresim geliyor. Kendimi zor tutuyorum.

Anladım ki bazıları için şehir hayatına adapte olmak gerçekten de çok zor.

Ne toplu taşıma araçlarındaki kuralları biliyor ne kaldırımda yürümeyi ne de özel otomobili varsa, onu kullanmayı. Kafasına estiği gibi takılıyor. Başkalarının hakkını koruma, çevreyi kirletmeme ve insanları rahatsız etmeme gibi durumlar onların umurunda değil. Varsa yoksa kendi keyifleri, kendi rahatları.

Ben böyleleri için sosyal adaptasyon merkezleri kurulması ve bunların belli sürelerde buralarda misafir edilerek rehabilite edilmesinden yanayım.

Çünkü bazı insanlar bilmediklerini görerek, gözleyerek, duyarak öğrenmeye çalışır ve uygulanması gereken kuralları, başkalarını rahatsız etmemek için uygular.

Ama bazıları da var ki sanki öğrenmemek için inat ediyor. Bazıları da özellikle başkalarını rahatsız etmekten zevk duyuyor. Sadistçe davranışlar sergileyip, insanları üzmekten, kırmaktan keyif alıyor.

Elbette ki en iyi çözüm; insanların çocuk yaşta ve öncelikle aile içinde eğitilmeleri. Sonra da okulda ve yakın çevrelerinde görerek, gözleyerek öğrenmeleri.

Ama nedense her yerde, her zaman, ister sokakta, ister toplu taşıma araçlarında isterse başka yerlerde mutlaka karşımıza çıkıyorlar. Gözümüzün içine baka baka, rahatsız ettiklerini bile bile kural tanımaz yaşamlarına devam ediyorlar.

Ve ben burada hangisini yazayım, hangisini anlatayım ki…?

Sokakta yürüyen birinin yanından, motosikletinin egzozunu bağırtarak geçeni mi, otomobiline soba borusu gibi egzoz taktıranı mı, otobüsün ortasına kazık çakanı mı, içtiği kolanın, biranın boş şişesini kaldırım kenarına atanı mı, yoksa banka oturup saatlerce gübebakan çekirdeği yiyerek çekirdeklerini etrafa saçanı mı? Hangisini?

Gerçekten de yaşamak bir sanatmış.

İnsan kendi keyfine göre, zevk alarak yaşarken, başkalarının ağzının tadını kaçırmamak için biraz sanatçı ruhlu olması gerekiyor. Hayata yalnızca kendi penceresinden değil, başkalarının gözüyle de bakması gerekiyor.

Yoksa; söylemekle, anlatmakla, yazmakla ve çizmekle olmuyor.